Oyun (2017)

Korku filmi sayılmaz, gerilim filmi de değil. Filmin amacı: Bu iki türe bağlı kalabilmek? Hiç değil. Aslen tamamen psikolojik bir film. Netflix'in fabrikasyon ürünü korku-gerilim türünde, hayatta kalma filmleri gibi değerlendirilmiş olması üzücü çünkü bir Stephen King uyarlaması."Ya, abi şöyle yapsan çok rahat çıkarsın!" ya da "Ben olsam oradan beş dakikada kurtulur, önce afiyetle Kobe etini ardından da kocamı gömmek üzere yola çıkardım." gibi beyin fırtınalarına gerek yok çünkü olay bu değil. Olay, "psikolojik muhasebe". Neyse, sürükleyici değil ancak akıyor. Yorucu bir günün sonunda sakin bir kafayla izlemek şahsi tavsiyem, tadı ancak öyle çıkar. Diğer türlü korku-gerilim diyip bodozlama atlarsan yarım saat sonra kapatırsın ya da buradaki hiç de azımsanamayacak bir azınlık gibi beğenme butonuna basar geçersin. Son olarak en başından beri korunan gizem seviyesine göre hiç beklenmedik, çok açıklayıcı bir finalı vardı. Garipti. Sanırım film bittikten sonra merakını sürdürmekten hiç hoşlanmayan kişilerin de gönlü olsun demişler. Yapısına daha uygun, daha esrarengiz bir finali olsaydı, işte o zaman daha çok konuşulur ve "Netflix filmi" olmaktan kurtulabilirdi.