Beste S.

İlk izlediğim günden beri etkisini hiç kaybetmeyen, zaman geçtikçe bile değerini artıran nadir filmlerden biri: "Interstellar". Nolan burada sadece bir bilim kurgu değil; varoluş, sevgi, fedakârlık ve zamanın acımasızlığı üzerine kurulu çok güçlü bir hikâye anlatıyor. Bazı sahnelerde nefesinizi tuttuğunuzu fark ediyor, bazı sahnelerde ise içinizin bir yerinin sızladığını hissediyorsunuz. Müzikleri, görsel anlatımı ve finaldeki o ; “zihinde yankı bırakan” anlar birleşince film bittiğinde uzun süre düşünmeye devam ettiğiniz bir deneyim çıkıyor ortaya. Bilimsel terimler sadece bir arka plan değil; hikâyenin temelini oluşturan bir yapı. Ama tüm bu karmaşıklığın içinde en çok dokunan şey yine insani tarafı:" Bir babanın umudu, bir kızın inancı ve zamanla verilen mücadele". Kozmik büyüklüklerle, duygusal kırılmaların bu kadar uyumlu ilerlemesi filmi benzersiz yapıyor.Bazı sahnelerde görsellere, bazı sahnelerde sessizliğe hayran kalıyorsunuz; müzikleri ise film bitse bile içimizde uzun süre dolaşıyor. Interstellar bittiğinde insanda garip bir boşluk kalıyor ; sanki çok uzak bir yolculuktan yeni dönmüşsünüz gibi...

Küçük yaşta izlememe rağmen yıllar geçse de etkisini hiç kaybetmeyen ender filmlerden biri: "The Village" ... Shyamalan’ın kurduğu atmosfer korkudan çok; “gizem ve iç sıkıştıran bir tedirginlik” hissi yaratıyor. Abartısız oyunculuklar, minimal replikler ve sakin tempo, filmin merak duygusunu daha da güçlendiriyor. Bence The Village’ın asıl büyüsü, neyle korkutacağını değil neyle merak ettireceğini çok iyi bilmesinde. Basit gibi görünen ama çok güçlü bir anlatı; bugün ilk kez izlesem yine : “Bu filmi nasıl daha önce izlemedim?” derdim. Bittiğinde üzerine konuşma isteği uyandıran, düşündükçe değerlenen filmlerden. Özellikle kapalı, yağmurlu bir havada, kafanızdaki tüm sesleri susturup, sıcacık içeceğinizi yudumlarken bir şans verin derim...